Düşüşler

Düşüşler vardır; sonbaharın savurduğu, kahverengi, sarı damarlı yaprakların Arnavut kaldırımlarında, serin rüzgârlarla süzülerek mırıldanışı gibi. O düşüşlerde, seni sen yapan bütün hücrelerin ve onların içindeki zerreciklerin kapalı yakarışı, bozuk bir plağın iniltiyle çıkardığı tiz bir ses tonu kadar acıklı

Bir Aziz Gibi

Gökyüzünün camlarını buğulandırırken ay
Korkarım bu gece hiç geçmeyecek
Mahşerin gergefinde oturur sıska bir tay
Alarak bir yelkenlinin rüzgarını arkasına

Uzaklaşmak

İnsanların beni gördüklerinde, iç dünyalarının onlara zoraki olarak söylettiği kuru bir merhabadan sonra gelen –nasılsın- sorusunun o çirkin tonlamasına karşı, benim iç dünyamın derinliklerinde biriken küfür merasimlerini dışarıya doğru fırlatamadığım için, geceleri kafamı yastığa koyduğumda kendi beynime çektiğim kılıçların,